เมื่อไม่มี Beall's list แล้ว

     จากที่เคยเขียนอธิบายถึง Beall's list ซึ่งเป็นบล็อกที่พยายามนำรายชื่อของวารสารและสำนักพิมพ์ที่มีพฤติกรรมในการตีพิมพ์ผลงานที่ไม่ได้ผ่านกระบวนการพิจารณาอย่างเหมาะสมมาเป็นระยะเวลาหลายปีนั้น เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาปรากฏว่าบล็อกดังกล่าวได้ลบข้อมูลรายชื่อวารสารต่างๆ ออกจากหน้าบล็อกไปเรียบร้อยแล้วโดย Asscociate Professor Jeffrey Beall จากมหาวิทยาลัย University of Colorado Denver เจ้าของบล็อกไม่ได้ชี้แจงใดๆ

     รายชื่อวารสารที่อยู่ภายใต้รายชื่อของบล็อกดังกล่าวได้ถูกใช้เป็นแนวทางในการตรวจสอบความน่าเชื่อถือของวารสารวิชาการมาเป็นระยะเวลานานหลายปี โดยในประเทศไทยเองหน่วยงานต่างๆ เช่น สกอ. หรือ สกว. ก็มีการยึดถือรายชื่อวารสารเหล่านี้เป็นวารสารที่ไม่ยอมรับเช่นกัน

    อย่างไรก็ตามเราสามารถหาดูข้อมูลบนบล็อกที่ถูกเก็บไว้ได้จาก http://archive.is/T9SuJ  หรือ http://web.archive.org/web/20161222020349/https://scholarlyoa.com/publishers/

Publication charge

        แม้ว่าในปัจจุบันวารสารส่วนใหญ่จะไม่เรียกเก็บค่าตีพิมพ์ (publication charge, page charge) จากผู้เขียน แต่ก็ใช่ว่าการตีพิมพ์นั้นจะฟรีเสมอไป โดยทั่วไปการตีพิมพ์บทความนั้นตั้งแต่สมัยก่อนมาก็จะตีพิมพ์เล่มเป็นขาวดำดังนั้นหากผู้เขียนต้องการให้วารสารตีพิมพ์ภาพสี เช่น เป็นภาพถ่ายจากกล้องจุลทรรศ์ที่มีการย้อมสีเซลล์ที่สนใจ วารสารส่วนใหญ่จะขอเก็บเงินสำหรับหน้าที่ตีพิมพ์เป็นสี  แม้ว่าตัวฉบับ Online นั้นปัจจุบันวารสารจะตีพิมพ์ภาพสีและกราฟที่เป็นสีให้ฟรี

        นอกจากนี้จะมีส่วนที่อาจจะเป็นราคาที่แพงคือ Open Access (OA) option ซึ่งวารสารใหญ่ๆ ส่วนใหญ่จะทำระบบนี้ไว้ให้กับบทความที่ได้รับการ accept แล้ว นั่นคือหากผู้เขียนต้องการให้วารสารเปิดบทความของผู้เขียนนั้นๆ เป็นแบบ Open access ทันทีที่ตีพิมพ์ ผู้เขียนก็จะต้องจ่ายเงิน โดยทั่วไปอยู่ที่ประมาณ 3,000 USD ก็ประมาณ 1 แสนบาทเท่านั้นเอง ถ้าสงสัยว่าแล้วการที่ทำให้เป็น OA มันดีอย่างไร เราก็ต้องเข้าใจก่อนว่าการที่จะเปิดอ่านบทความของวารสารต่างๆ ได้ เช่นใน ScienceDirect นั้นจะต้องมีการจ่ายเงินค่า subscription แก่ทางบริษัทเสียก่อน เช่น ถ้าเป็นนักศึกษาในประเทศไทย นั้น สกอ. จะเป็นผู้จ่ายให้แล้วให้มหาวิทยาลัยต่างๆ เข้าใช้ได้ แต่ถ้าเป็นในประเทศอื่น แต่ละมหาวิทยาลัยก็อาจจะต้องจ่ายเงินเอง เป็นต้น แต่ก็มีอีกหลายประเทศ อีกหลายมหาวิทยาลัยที่ไม่สามารถเข้าถึงฐานข้อมูลเหล่านี้ได้ หมายความว่าเขาไม่สามารถอ่านบทความของเราได้  ถ้าเราทำให้บทความของเราเป็น OA ไม่ว่าใครบนโลกนี้ก็สามารถดาวโหลด full text ของเราไปอ่านได้ฟรีๆ

        บางวารสารในสาย Food Science & Technology ที่ยังมีการเก็บเงินค่าตีพิมพ์นั้นก็มีอยู่ โดยส่วนใหญ่เป็นวารสารของสมาคมวิชาชีพซึ่งอาจจะไม่มีรายได้มากนัก (การจัดทำวารสารก็มีต้นทุน)

Journal	การเก็บค่าตีพิมพ์
Journal of Food Science	สำหรับกรณีที่ผู้แต่งไม่ได้เป็นสมาชิกของ IFT เก็บหน้าละ 120 USD แต่ถ้าไม่มีเงินจ่าย ต้องทำจดหมายขอยกเว้นซึ่งลงนามโดยผู้เขียนและหัวหน้าต้นสังกัด ส่วนภาพสีคิดภาพละ 500 USD
International Journal of Food Science & Technology	เก็บหน้าที่เกินจาก 7 หน้า (เมื่อจัดหน้าก่อนการตีพิมพ์แล้ว) หน้าละ 100 GBP
Journal of Oleo Science	จ่ายค่า reprint (บทความที่ตีพิมพ์แล้ว เอาไว้ให้คนอื่นได้) อย่างน้อย 50 ชุด ประมาณ 30,000 Yen